Εδώ μπερδεύτηκε το ψέμα με την αλήθεια. Το ψέμα του άλλου έχει γίνει η δική σου αλήθεια, μα η αλήθεια του άλλου σου μοιάζει ψέμα. Τι να πιστέψεις πια; Ποια είναι η αλήθεια;
Η μικρή Ζωή καθόταν και κοίταζε τον ουρανό.
-Γιατί φόρεσες τα μαύρα σου πάλι, ουρανέ;
Μα ο ουρανός δεν απάντησε. Και η μικρή συνέχισε να τον κοιτάει. Τα μάτια της πλημμύρισαν από αγωνία και ερωτήματα. Και ξαφνικά μια δυνατή αστραπή φώτισε τη θέα. Φάνηκαν τα πράσινα μαλλιά του χωραφιού. Χαμογέλασε η Ζωή.
-Σε καταλαβαίνω. Και εγώ κάποτε θέλω να κλάψω, μπορείς να το κάνεις ελεύθερα. Τα δάκρυα είναι μια παύση του γαλάζιου.
Ηρέμησε τότε ο ουρανός.. και άρχισε να κλαίει. Σηκώθηκε η μικρή και άρχισε να χορεύει. Οι σταγόνες της βροχής τραγουδούσαν ένα τραγούδι γλυκό σαν το παγωτό που έφαγε χθες. Άρχισε να κλαίει κι αυτή χορεύοντας.
-Σε νιώθω, είπαν τα δάκρυα της.
Είχε γίνει ένα με τη βροχή. Και χόρευε, και γελούσε, και έκλαιγε..
No comments:
Post a Comment