στη χώρα του ποτέ.

Η νύχτα καθόταν ήρεμη στο θρόνο της.  Ο κόσμος κοιμόταν ανήσυχος όπως πάντα. Η μικρή Ζωή κοίταζε από ψηλά τους ανθρώπους και ρώτησε το αστέρι της:

-Πάμε κάπου αλλού; Έστω για επίσκεψη.

-Που θες να πάμε;

-Κάπου. Πάντως να μην μείνουμε εδώ αυτή την όμορφη νύχτα. Πάμε εκεί..

Το αστέρια έκανε μια στροφή και χαμογέλασε και είπε:

-Πάμε να δούμε ένα φιλαράκι..

Τότε το μαγικό χαλί ταξίδεψε τη Ζωή, δίπλα από τους πλανήτες, πάνω απ’ τα αστέρια, άνοιξε μια τρύπα στον ουρανό και χάθηκε.

Εμφανίστηκε στη Χώρα των παιδικών ονείρων, στη Χώρα του Ποτέ. Απ’ τη τρύπα του δάσους την υποδέχτηκαν τα κλαδιά των γέρικων δέντρων. Ζουζούνια, βάτραχοι, πουλιά, ψάρια, νυφίτσες τραγουδούσαν το «χαμόγελο της φύσης». Και ξαφνικά απ’ τον γαλάζιο ουρανό, κατέβηκε από το σύννεφο του.. ο Πίτερ Παν. Έδωσε μια ζεστή αγκαλιά στη μικρή και ταυτόχρονα της έδωσε και λίγη νεραϊδοσκόνη.

-Έλα, φαντάσου πως είναι να πετάς μαζί με τα χρώματα του ουρανού. Πέτα.

Και έτσι η μικρή πραγματοποίησε τη σκέψη της. Έπαιξε με το φίλο της μέσα απ’ τα σύννεφα, γύρω απ’ τα δέντρα. Φόρεσε το άρωμα του ουράνιου τόξου απ’ τα καλοντυμένα λουλούδια, ετοιμάζονταν για το δειλινό. Οι νεράιδες θα έρχονταν για να χορέψουν με τη μουσική των ινδιάνων. 

Δίπλα, η λίμνη με το μεταξωτό μπλε της φόρεμα. Οι γοργόνες να πετάνε κι αυτές μέσα στα νερά, μαζί με τους πράσινους μικρούς πρίγκιπες που περιμένουν την αγάπη να τους μεταμορφώσει, μαζί με τα χρωματιστά ψάρια που ψάχνουν τα μυστικά της άμμου.

Πέντε λεπτά έχουν μείνει μέχρι να δύσει.. Τα χαμένα παιδιά βγαίνουν από το δεντρόσπιτο τους για να απολαύσουν τη μαγική αυτή στιγμή. Ο Πίτερ Παν με τη μικρή κοντεύουν κι αυτά στο δεντρόσπιτο. Και…

 Να. Ο ουρανός πήρε το χρώμα της φωτιάς με τα όνειρα. Κόκκινο-μωβ-γαλάζιο. Και η Τίνκερμπελ μαζί με τις άλλες μαγευτικές νεράιδες να χορεύουν παθιασμένα γύρω απ’ τα λουλούδια, μέσα απ’ τα χρώματα του ουρανού. Μαγεύονται όλοι, μαγεύεται η φύση, μαγεύεται και η Ζωή.

Χωρίς να το καταλάβει η μικρή Ζωή βρέθηκε εκεί με το αστέρι της, μόνο που κόντευε να ξημερώσει.

-Πώς σου φάνηκε το ταξίδι? τη ρώτησε το αστέρι χαμουρώνοντας.

-Όπως ακούς εκείνη τη τρυφερή μελωδία όταν βλέπεις τα όνειρα σου στα σύννεφα.. Και πριν προλάβεις να χωνέψεις τη στιγμή, χάνεται μα ναι. Το ξέρω, υπήρξε, χαμογέλασε η Ζωή με τα μάτια της.

Χαμογέλασε το αστέρι και εξαφανίστηκε με τις ακτίνες του ήλιου.