Χρόνος.. Ο καλύτερος γιατρός ή ο χειρότερος εχθρός? Σου κλέβουν ένα κομμάτι της καρδιάς σου, του εαυτού σου και εσύ σπαράζεις,πονάς,κλαις. Περιμένεις το «γιατρό», μα αυτός άφαντος. Και εσύ εκεί να καίγεσαι στο πόνο και προσπαθείς να ράψεις την απουσία.
Η μικρή Ζωή καθόταν σε μια κούνια και μιλούσε με το αστέρι της. Όλα ήταν σκοτεινά γύρω της. Το άρωμα της δεσποινίς Νύχτας ήταν μαγευτικό.
-Νιώθω μια τρύπα στο στομάχι.. Βλέπω μια εικόνα συνεχώς. Το μυαλό μου δεν μου ανήκει πια, μου το ‘χουν κλέψει. Πρέπει να βρω τον κλέυτη.
Το αστέρι χαμογέλασε. Κατάλαβε. Και άρχισε να τρεμοπαίζει κοροϊδευτικά και να χορεύει. Χαμογέλασε και η Ζωή.
-Όμως.. γιατί να θέλει να κλέψει το δικό μου μυαλό? Το δικό μου κομμάτι? Και να με βασανίζει.. αλλά ταυτόχρονα μ’ αρέσει. Νιώθω εκείνη την εικόνα να μου δίνει φτερά και να με ταξιδεύει, χωρίς μυαλό.
Άρχισε να φυσάει κρύος αέρας, τα δένδρα ξύπνησαν αλλά τα λουλούδια είχαν ακόμη τα μαλλιά τους προς τα κάτω. Και το αστέρι χαζο-γέλασε. Η εικόνα είχε ξαναεπιστρέψει για να δώσει φτερά στη μικρή. Έτσι γνώρισε η Ζωή τον Έρωτα.
No comments:
Post a Comment