Καμμένη "ψυχή".

Καίγεται η ψυχή,

καίγεται από πόνο

και μια σιωπή.

Μια φωτιά πράσινη

καταβροχθίζει ένα-ένα

κομμάτια του εγώ μου.

Στέκεται εκεί γυμνή,

χωρίς ψέματα και αλήθειες.

Το μόνο που έχει

είναι μάτια και ψυχή

που κοιτάνε τον ουρανό.

Βαθιά μέσα Της

όλες οι θύμησες γιορτάζουν.

Με μπαλόνια και τραγούδια,

με χορούς από άμμο.

Η βρύση έχει στερέψει

και τα δάκρυα Της δεν κυλάνε πια.

Από κάτω μια πέτρα κόκκινη

σφράγισε το στόμα Της.

Κι αυτή η σιωπή..

Της έλιωσε τα αυτιά.

Βροντές, αστραπές

από το ποτάμι πιο πέρα,

το κίτρινο.

Μια αστραπή που τράνταξε

τα σώματα των νεκρών

γέννησε μια φωτιά, πράσινη.

Με τη φλόγα της λυσσασμένη

τρώει τη ψυχή Της..

μα Αυτή γελάει.

Ένα γέλιο με χρώματα

απ’ τον ήλιου της νύχτας.

Δεν Έχει πια ψυχή

τη χάρισε στους ουρανούς.