Ταξίδι Ψυχής.

Παγιδευμένη μέσα σε ένα δωμάτιο

άψυχο, λευκό.

Χωρίς παράθυρα, χωρίς πόρτες.

Τόσο τεράστιο γεμάτο τίποτα.

Ο χρόνος τρέχει.. μα δεν μ΄ αγγίζει.

Γιατί πλέον έχω γίνει ένα με το τίποτα.

Όποτε κλείνω τα μάτια μου εξαφανίζομαι,ταξιδεύω.

Περνάω από το νεκροταφείο των ζωντανών,

αφίνω πίσω αμέτριτα μπαούλα αναμνήσεων,

πετάω μαζί με τις ψυχές των αιώνων,

ξεπερνάω και το μονοπάτι των μουγγών φωνών.

Τώρα είμαι εδώ.

Μόνη με το νέο λαμπρό Άρχοντα

που βασιλεύει όταν ο ήλιος κοιμάται.

Ο ήχος του μυστηρίου του και η σκοτεινή του θέα

με γοητεύουν όπως κάθε φορά.

Κάθομαι και το απολαμβάνω.

Μα κάτι με ενοχλεί..

το άψυχο λευκό είναι πάλι εδώ.

Ανοίγω τα μάτια και εμφανίζομαι.

Να, αυτό το τεράστιο τίποτα που

προσπαθέι να με φοβίσει.

Κι όμως..

ξέρω πως κάποτε το δικό μου ταξίδι θα γίνει αληθινό

γι΄αυτό δεν σε φοβάμαι άψυχο λευκό..