Το κορίτσι των αστεριών..

Ένα σπίτι ποτισμένο από αναμνήσεις,

στις γωνιές του κρυμμένες οι ψυχές.

Στο πατάρι ένα βαθιά χαμένο μυστικό

και στα δωμάτια κενό.

Η αυλή με τα λουλούδια μετατράπηκε

σε παγίδες της Μαύρης Χήρας.

Χρόνια κάθεται εκεί και

περιμένει να χορτάσει τρόμο.

Οι εποχές έρχονται και φεύγουν,

Μα η θανατίλα του σπιτιού ακόμη

εκεί να χαμογελά μελαγχολικά και

να χορεύει με τη μοναξιά.

Οι τοίχοι αρχίζουν και λιώνουν

τα ξύλα αρχίζουν και γερνάνε

αλλά οι ψυχές και οι αναμνήσεις

τα κρατάνε ‘ζωντανά’.

Και η νύχτα είχε φτάσει,

έκλειψη φεγγαριού-

τα άστρα τραγουδούσαν μόνα τους

τραγούδια της ζωής.

Ένα μικρό κορίτσι με φόρεμα

φτιαγμένο απ’ τις ακτίνες του ήλιου,

πάτησε στην αυλή της μαύρης χήρας..

Τις ακτίνες του ήλιου της έφαγε

το σκοτάδι, ο πόνος.

…………………………………

Κι όμως μια μικρή ακτίνα επέζησε.

Επέζησε για να βασανιστεί ξανά..

Οι ψυχές ξύπνησαν.

Έντυσαν το μικρό κορίτσι με το φόρεμα

της νύχτας, με ύφασμα απ’ τον ουρανό.

Το σώμα της ήταν ζωντανό

μα η ψυχή της είχε χαθεί στην άβυσσο.

Αιώνες μετά,

κι ακόμη ακούω την κραυγή της μικρής.

Ακούω τη φωνή της να σιγοτραγουδάει

τραγούδια της ζωής.

Μαζί με τα αστέρια.