α-σαρκη

Αν δεν είχα σάρκα

θα ‘μπαινε ο άνεμος

μες τα στήθια μου

Η θάλασσα θα μου

‘βαφε διάφανα

τα μαλλιά

Αν δεν είχα σάρκα

τ’ άγγιγμά μου θα σας

ζέσταινε το αίμα

η ανάσα μου θα σας

πάγωνε τα σωθικά.

Κι έτσι,

χωρίς σάρκα

άυλη

θα σας αγκάλιαζα σφικτά

και θα ανάσαινα βαθιά

μες την καρδιά σας..

σιωπή

ένα θεριό

κάτω απ’ το δέρμα μου

μες στον εγκέφαλό μου

αρπάζει λυσσασμένα

την κάθε μου σκέψη

την καταβροχθίζει

και την ξαναγεννάει

επί χίλια

η κάθε σκέψη γίνεται φωνή

κι ακούω  τρελές φωνές

να με ζαλίζουν

το θεριό να μη δαμάζεται

οι φωνές να μη σωπαίνουν

να, τώρα

μπέρδεψα το εγώ με το θεριό

και τις φωνές με τη φωνή μου

Σιωπή.

κινηση

Είμαστε οι μοιραίοι της Ανατολής

οι τελευταίοι επιζώντες

σε μια κολασμένη εποχή.

Υπάρχει ζωή κι εμείς την βλέπουμε.

Υπάρχει ζωή, ακούς;

Τη στολίζει ο ήχος, το χρώμα,

τ’ άγγιγμα η ανάσα σου.

Εμείς οι αχόρταγοι φυλακισμένοι

οι μικροί ήρωες σε ένα

στημένο παιχνίδι.

Άφοβα παρασυρόμαστε απ’ την

οσμή του απρόβλεπτου

αυτού που ‘ρχεται

με το θάνατο,

με την αρχή. 

Κίνηση.

Ο=Ο

Ξύλα φίδια που φλέγονται

αργά αργά μες τη φωτιά

Κύματα κρότοι που ηχούν

ηδονικά μες το μυαλό μου

Ο άνεμος είναι πηγή ζεστασιάς

κι ας φυσάει επώδυνα

κι ας μου καταστρέφει το χορό.

Ω εσείς γέρικα δέντρα

που σιωπηλά, όλα τα βλέπετε

τυφλά σε εμάς, όλα τα ακούτε.

Από εκεί ψηλά ο άνεμος σας τραγουδά

κι εσείς τα φύλλα σας να ρίχνετε.

Ω εσείς με τ’ όμορφα κορμιά

τα κλαδιά σας γραμμικά ατενίζετε

η σιωπή σας σε εμάς όλα τα λέει.

Ki oι μακρές σας ρίζες να αγκαλιάζονται

στα βαθιά χάη της πύρινης γης.

Ω εσείς γέρικά μου δέντρα

μη σταματήσετε ποτέ

μ’ ανάσες να με γεμίζετε.

*σκονη

Είμαι ένα ξεχασμένο αστέρι..

το χρώμα μου το ρούφηξαν

 διψαλέα οι πόθοι

η λάμψη μου έσβησε μαζί

με τις ψεύτικες σας υποσχέσεις

τα μάτια μου φαίνουν σκοτεινά

κενά και άψυχα μες τη μέρα

εγώ, πια

άχρωμη, μαραμένη, νεκρή

να κοιτάω απ’ το παράθυρο

τη ζωή να κυλά μες τα σύννεφα

να θυμάμαι ιστορίες που

ποτέ μου δεν ζωντάνεψα

να κυλάνε τα δάκρυα

που σας είχα για φυλακτά

Είμαι ένα ξεχασμένο αστέρι..

οι ανάσες μου λιγοστεύουν

μη φοβάστε

θα χαθώ μια νύχτα άφεγγη

δεν θα το προσέξει κανείς

και

ίσως

επιστρέψω

ολόλαμπρη

μόνο και μόνο

για να γευτώ

την ολική σας

καταστροφή.

στον ήλιο

στέκομαι όρθια και άπρακτη,

περιμένοντας τις ακτίνες

του ήλιου να μου χαϊδέψουν

γλυκά το πρόσωπο

πριν πεθάνουν.

εδώ στο τέλος της γης

όπου τα πάντα γκρεμίζονται

και ασφυκτικά νεκρώνονται.

εδώ που όλα με πικραίνουν

καθώς αποχωρούν σιωπηλά

στους δικούς τους δρόμους.

φαντάζομαι τα χρώματα

που θα πάρει ο ουρανός

με τον φευγιό του ήλιου

και μου μουδιάζετε το είναι.

Σωπαίνει κι ο άνεμος

που όλη τη μέρα

βουίζει μανιωδώς

 ήχους και χορούς.

Κάθομαι ξεκούραστη και ήρεμη

να νιώθω τη ζεστασιά του

να μ’ αγγίζει τα μαλλιά..

τα λέμε αύριο.

~θ.

Ικανοποιημένοι μονάχα με τις ακτές,

άτολμοι να διασχίσουμε τα

ανεξερεύνητα μυστήρια

του ύδατου κόσμου.

Σιωπηλοί απολαμβάνουμε

την παρθένα ομορφιά της.

Δύστροπη και ύπουλη

μας φαίνεται.

Ο χορός της με τον άνεμο

τα κύματα να ξεσπούν φουρτουνιασμένα

η σιωπή της, τα χιλιάδες λόγιας της.

Παρθένα ομορφιά.

Αφού δεν πρόκειται να τολμήσει

να την κατακτήσει κανείς.

Αφού μονάχα οι ακτές

μας αρκούν.

Αφού κανείς δεν μπορεί και

αφού αυτή δεν θέλει..

Η οσμή και τ’ άρωμα

οι χιλιάδες σιωπές.

Παρθένα ομορφιά.

πως

Πως θα ξεριζωθούμε

απ’ τα άνυδρα εδάφη

που καλλιέργησ’ ο άνθρωπος

με τα νερά

της άθλιας υπεροψίας του

Πως θα ξεδιψάσω

τους βαθιούς πόθους σας

που κρυφά κλέβουν

το όμορφο

χρώμα των ματιών σας

Πες μου πως..

Πως θα ξεγυμνωθούν

οι ανώφελοι φόβοι μας

που καραδοκούν ανυποψίαστα

στις μικρές

άγονες ζωές μας

Πως;

-

ήχοι της πόλης ηχούν μες το μυαλό μου

αυτοκίνητα, φώτα οι σκέψεις σου.

Κάνουν παρέλαση εισβάλλοντας

μέσα σου.

Τι απέμεινε απ’ την καταστροφή σου;

Πεταμένα τσιγάρα

φωτιές που πέθαναν

αστέρια νεκρά

φόβοι κερδισμένοι.

Εσύ ο τεράστιος δημιουργός αυτό

του χάους.