στέκομαι όρθια
και άπρακτη,
περιμένοντας τις
ακτίνες
του ήλιου να μου
χαϊδέψουν
γλυκά το πρόσωπο
πριν πεθάνουν.
εδώ στο τέλος της
γης
όπου τα πάντα
γκρεμίζονται
και ασφυκτικά
νεκρώνονται.
εδώ που όλα με
πικραίνουν
καθώς αποχωρούν
σιωπηλά
στους δικούς τους
δρόμους.
φαντάζομαι τα
χρώματα
που θα πάρει ο
ουρανός
με τον φευγιό του
ήλιου
και μου
μουδιάζετε το είναι.
Σωπαίνει κι ο
άνεμος
που όλη τη μέρα
βουίζει μανιωδώς
ήχους και χορούς.
Κάθομαι
ξεκούραστη και ήρεμη
να νιώθω τη
ζεστασιά του
να μ’ αγγίζει τα
μαλλιά..
τα λέμε αύριο.
