Τι όμορφο που ‘ναι το σούρουπο.
Και τώρα που νιώθω ξένη στην ίδια μου τη ζωή, μου προκαλεί ένα συναίσθημα
ασφάλειας. ‘Ότι κάτι είναι εκεί και δεν με πονάει, μπορεί να με έχει κάψει
κάποιες φορές, μα τώρα.. μου ‘δωσε ένα κομμάτι χαράς.
Δεν μπορούσε να κοιμηθεί εκείνο το βράδυ η μικρή Ζωή. Είχε πλέον ξημερώσει
και έκανε παρέα στην ανατολή καθώς γαλήνια χρωμάτισε τον ουρανό.
-Δεν είναι κακές οι αλλαγές, έτσι δεν είναι;
ρώτησε σκεπτική η μικρή τον Ήλιο.
-Ότι δεν αλλάξει ο χρόνος, το σκοτώνει. Τι προτιμάς;
της απάντησε καμαρωτός καθώς έβαψε πορτοκαλί τον ουρανό.
Τα πουλιά κελαηδούσαν.. κι αυτό έφερε θλίψη στη Ζωή, μιας και δεν είχε φωνή
για να τραγουδήσει μαζί τους. Της την έφαγε η σιωπή.
-Όσες δύσκολες κι ας είναι.. υπάρχουν μικρή.
Και σιώπησε μετά απ’ αυτό λαμπρός σαν ήτανε.
Δεν σταμάτησε να σκέφτεται η μικρή. Ο ουρανός φορούσε σύννεφα εκείνο το πρωινό.
Μα η Ζωή με τις σκέψεις της να χορεύουν δεν το πρόσεξε..
10 Απριλίου 2012
