Τείνω προς την απομόνωση.
Περνάω δειλά – δειλά τον άδειο διάδρομο.
Τόσο φωτεινός, που δεν μπορώ να δω τίποτα.
Παρακαλούσα να βρέξει απόψε..
Να μπει λίγος ήχος στο μουντό κενό.
Μην
ανησυχείς
θα μείνεις μόνος
θα είμαι κι εγώ.
Ούτε σκιά δεν έχω εδώ.
Σκέψου στο τέλος.
Τείνω προς την απομόνωση.
Κρύφτηκαν τα συναισθήματα κι οι λέξεις
σ ‘ ένα τετράδιο ήδη κατεστραμμένο.
Πόσο θα θελα να ‘σουν μαζί μου
να μ’ αγκαλιάζεις και να με φιλάς.
Μην
φοβηθείς
θα αργήσει να έρθει
είναι παντού.
Χάθηκε η φωτιά και κρυώνω.
Σκέψου τον χειμώνα.
