Ο άνεμος έπαιρνε μαζί του τα μακριά μαλλιά της
που ‘χαν χρώμα μαύρο, όπως ήταν κι η ψυχή της.
Μαύρο, γιατί δεν μπόρεσε να νικήσει τον εαυτό της.
Τραγουδούσε με τον ήχο των κυμάτων.
Τα κόκκινα χείλη της θύμιζαν αίμα.
Κόκκινο, σαν το πάθος που είχε για ελευθερία.
Τα μάτια της έλαμπαν, όταν κοίταζαν τις
πεταλούδες.
Μάτια που μέσα έβλεπες τη γαλήνη της θάλασσας.
Γαλάζια- λησμονούσε να πετάξει στον ουρανό.
Μόνη μαζί με τη σκιά της,
ζούσε μια ζωή φυλακισμένη.
Μα περίμενε..
το όνειρό της να ξυπνήσει.
Πέρασαν χρόνια, αιώνες.
Και περίμενε.. βλέποντας
τη θάλασσα
να της πνίγει το εγώ.
Μα μια μέρα,
κόκκινα σύννεφα
γέμισαν τον ουρανό.
Το όνειρο ξύπνησε.
Απ’ το βράχο εκεί που
κοίταζε τη θάλασσα
την ρούφηξαν τα κύματα.
Με ένα χαμόγελο γλυκό
έγινε ένα με τους ωκεανούς.
Και η ψυχή της
ήταν ελεύθερη
να πετάει κι αυτή
σαν πεταλούδα.
