Για 31 Οκτωμβρίου.

Κραυγές ουράνιες

μανιασμένες φωνάζουν για πνοή.

Να γεννηθούν

με την ένωση των συννέφων.

Το τραγουδούσαν τα κοράκια σήμερα

καθώς

κύκλους χορεύανε

στο θολωμένο από πόνο

ουρανό.

Μας προειδοποιούσαν πως

έρχεται το

ξέσπασμα των ημερών.

Αυτό που τόσο περίμενες.

να είσαι έτοιμος.

να φοβάσαι.

………

Άκουσέ την,

πόσο ήρεμα πεθαίνει.

Φωνάζει πέφτει

και σιωπηλά

χάνεται

στο διψασμένο χώμα

κι ύστερα

ξεχνιέται.

Ξεχνιέται μα ανθίζει

νέος πόνος

που θα ξεσπάσει

αναξ

Περί αλλαγών

Τι όμορφο που ‘ναι το σούρουπο. Και τώρα που νιώθω ξένη στην ίδια μου τη ζωή, μου προκαλεί ένα συναίσθημα ασφάλειας. ‘Ότι κάτι είναι εκεί και δεν με πονάει, μπορεί να με έχει κάψει κάποιες φορές, μα τώρα.. μου ‘δωσε ένα κομμάτι χαράς.

Δεν μπορούσε να κοιμηθεί εκείνο το βράδυ η μικρή Ζωή. Είχε πλέον ξημερώσει και έκανε παρέα στην ανατολή καθώς γαλήνια χρωμάτισε τον ουρανό.

-Δεν είναι κακές οι αλλαγές, έτσι δεν είναι;

ρώτησε σκεπτική η μικρή τον Ήλιο.

-Ότι δεν αλλάξει ο χρόνος, το σκοτώνει. Τι προτιμάς;

της απάντησε καμαρωτός καθώς έβαψε πορτοκαλί τον ουρανό.

Τα πουλιά κελαηδούσαν.. κι αυτό έφερε θλίψη στη Ζωή, μιας και δεν είχε φωνή για να τραγουδήσει μαζί τους. Της την έφαγε η σιωπή.

-Όσες δύσκολες κι ας είναι.. υπάρχουν μικρή.

Και σιώπησε μετά απ’ αυτό λαμπρός σαν ήτανε.

Δεν σταμάτησε να σκέφτεται η μικρή. Ο ουρανός φορούσε σύννεφα εκείνο το πρωινό. Μα η Ζωή με τις σκέψεις της να χορεύουν δεν το πρόσεξε..

10 Απριλίου 2012

Μια σταγόνα αιδιοδοξίας

Θέλω να σκέφτεσαι το σύμπαν. Που ‘ναι άπειρο..

Γεμάτο άστρα, νέφη, πλανήτες,

γαλαξίες, χρώματα, ενώσεις,

χορούς.

Ποτέ δεν θα μάθει κανείς. Ούτε που θέλω να μάθω.

Θέλω να σκέφτεσαι πως ότι καταστρέφεται, δημιουργεί κάτι νέο.

Σαν τα αστέρια, τα δάκρυα, σαν μια πληγή.

Είν’ ωραίο το ανεξήγητο, είν’ ωραία..

Για να δεις την ομορφιά χρειάζεσαι τα κατάλληλα μάτια.

Θέλω να σκέφτεσαι το σύμπαν

να χαμογελάς

να ξεχνιέσαι

να ονειροπολάς..

Έμεινε ένα μόνο

άστρο

στον ουρανό.

Τα άλλα

χαθήκανε

στον Ύπνο.

Αυτό έμεινε για να

το σκοτώσει

η αυγή.

Να νιώσει τη

λάμψη του

να σβήνει

απ’ το φως του

ήλιου.

Μάτωσε ο ουρανός

πεθαίνει

το μικρό

αστέρι.

Κι όμως,

απόψε

το ξέρω,

θα ‘ναι πάλι

εκεί.

με μουσική τη βροχή

Χαζεύω τη βροχή απ’ το παράθυρο.

Ακούω τις σταγόνες να χτυπάνε.

Ταυτόχρονα ακούω τον Morrison

να τραγουδά ‘’Riders on the storm..’’

Για άλλη μια φορά.

Σκέφτομαι πως θα πήγαινε

ένα τσιγάρο για παρέα

κι ανάβω ένα.

Δυνάμωσε η βροχή και ξαφνικά

περνούν από μπροστά μου

όλες οι σκέψεις που με στεναχώρησαν

τις τελευταίες ημέρες.

Βγάζω τον καπνό κι αυτός

χορεύει και χάνεται

με το άκουσμα της βροχής.

Απόλυτη ηρεμία κυριεύει

το λευκό δωμάτιό σου.

Από τη μια μεριά εγώ, εσύ

κι από την άλλη, εκείνη..

Προσέχω τις σταγόνες που κυλάνε

στον πάτο.

Σαν εμένα.