λούναπαρκ

Βουτάω το πινέλο μου στις αποχρώσεις της δύσης και γεννιέται ένα ουράνιο τόξο.. τσίρκο.

Ένας ψηλός άντρας με κουστούμι

κι ένα καπέλο μικρό, μαύρο.

Από κάτω του ένας χοντρούλης

νάνος με πράσινο πουκάμισο

που στηρίζεται σε μια πουά μπάλα.

Ροζ κουνέλια πηδάνε απ’ τα

αυτιά των γαλάζιων ελεφάντων.

Φασαρία με γεύση παγωτού.

Ψηλά πετάνε κάποια ψάρια.

Ένα παιδί χαμογελάει και ρωτάει

«κολυμπάνε στον αέρα?»

ή μήπως πετάνε στο βυθό των ανέμων?

Τα ψάρια ρίξανε ένα κύμα

από τα μεγάλα τους φτερά.

Ένα κύμα που έγινε

φωνή για τα λουλούδια.

Τραγουδάνε γλυκά

τραγούδια της βροχής.

Η μαγεία στο άπειρο*

μαζί με μπλε λύκους,

κόκκινους αστερίες

μωβ όνειρα,

πράσινους δράκους

και γαλάζια αηδόνια.

Υπέροχη η μελωδία της.

Να, κι ο τροχός της ζωής.

Κυλάει ασταμάτητα

παίρνοντας μαζί του μικρά παιδιά.

Ο χρόνος γίνεται τρενάκι

και ταξιδεύει στις

εφτά θάλασσες.

Γιορτάζουν τα παιδιά.

Γιορτάζουν για τη ζωή,

το ταξίδι,

τα χρώματα,

το τσίρκο.

+1

Μεγαλώνω.

Συν ένας χρόνος στο πορτοφόλι μου με τις μέρες.

Στο μυαλό μου στριμώχνονται κι άλλες υποχρεώσεις.

Πού ο χώρος για τη ζωή;

Τα «αφεντικά» μας γεμίζουν καθημερινά με τις σκέψεις για το αύριο, για το αν, για το χθες. Το τώρα το κρατάνε σ’ ένα κουτί που θα το ανοίξουν μόνο την κατάλληλη στιγμή- λένε. Μα εγώ επιμένω. ΘΕΛΩ να γνωρίσω τη ζωή.

Να νιώσω τον αέρα να κάνει μάχες με τα μαλλιά μου, καθώς είμαι στην άκρη του γκρεμού.

Να ακούσω τη φωτιά στο δάσος να μου λέει μύθους και αλήθειες.

Να αγγίξω το βράδυ το πρόσωπου σου.

Να.. να.. ναα..

Η καταπίεση φέρνει την επιθυμία για ελευθερία. (σε τούτη τη περίπτωση ελευθερία εννοώ χωρίς την «εξουσία»,  πίεση που ασκεί το σχολείο, γονείς κτλ.)

Νιώθω το μέσα μου να αλλάζει. Μεταμορφώνομαι..        ή μένω η ίδια.

(29/11/11. γενέθλια)