Είναι μέρες που ο κόσμος σου,
φαίνεται λευκός, διάφανος, νεκρός.
Μπέρδεψες το υπάρχω με το ζω.
Ξέχασες. Ξέχασες πως είναι να πετάς
και ρίζωσες το εγώ σου στη γη.
Σ’ αυτή τη γη γεμάτη με ανθρώπους
ά-ζωή/οι ανθρώποι.
Τα όνειρα;
Πού πήγαν τα όνειρα σου;
Ίσως να ‘ναι εκεί βαθιά
στο πάτο του μέσα σου.
Το μόνο που έχεις να κάνεις
είναι να ψάξεις, βαθιά.
Και θα βρεις τη φλόγα
του ονείρου σου
να σου καίει τα χέρια,
το μυαλό, τη λογική.
Και να σου δίνει φτερά
για να αγγίξεις το
άπειρο.
No comments:
Post a Comment