ένα ποτήρι δάκρυα.

Διψάω. Διψάω για ζωή.

κι έτσι το κάθε μου δάκρυ

γεμίζει το ποτήρι.

Το κάθε μου δάκρυ

από τα παλιά, από το τώρα.

Όπως εκείνο το καράβι

που έτρωγε λαίμαργα

το ηλιοβασίλεμα.

Βούλιαζαν τα μάτια μου

μέσα στα χρώματα

εκείνου του ουρανού.

Μέσα στη θάλασσα

γεννήθηκε ένα γαλάζιο δάκρυ.

Το βράδυ όπου γνώρισα

την μοναξιά και τις σκιές-

συνοδευμένες απ’ τη νύχτα.

Σιγοτραγουδούσαν τον αέρα

και χόρευαν τα νεκρά δέντρα.

Από ψυχοπαθητικό γέλιο

βγήκε ένα τρελό δάκρυ.

Θυμάμαι ακόμη, τις κραυγές τους.

Εκείνων που δεν έμαθα

ποτέ το όνομά τους.

Κραυγές πόνου-απόγνωσης

εισέβαλαν με πόνο

στο μυαλό μου.

Ο πόνος που ξέβγαλε

ένα μαύρο δάκρυ.

Έπεσα.

σε μια αγκαλιά σκοτεινή.

Άγνωστη και μυστήρια.

Ζεστή σαν τη φωτιά

στο τζάκι, τον χειμώνα.

Τόσο ζεστή που με έκαψε.

Και η φωτιά μου χάρισε

ένα μελαγχολικό δάκρυ.

και γεμίζει το ποτήρι

σταγόνες ζωής..