Πόσο μικρή είναι η ύπαρξή μας προς το σύμπαν; Πόσα χάνουμε παγιδεύοντας τον εαυτό μας σε κλουβιά, κλειδώνοντας το μυαλό μας σε μια οθόνη; Το σύμπαν σου απλώνει το χέρι, μα εσύ κοιτάς το κλουβί σου. Ένα κλουβί φτιαγμένο από λάσπη που ονομάσανε χρήμα. Ο χρόνος περνάει.. ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΣΟΥ ΦΩΝΑΖΕΙ.
Η μικρή Ζωή καθόταν και χάιδευε το μικρό σκυλάκι της. Εκείνο μαγευόταν με το άγγιγμα της.. Του σιγοτραγουδούσε τραγούδια που έμαθε απ’ τα ψάρια και το μικρό της πετούσε. Πετούσε μέσα στις θάλασσες, γνώριζε νεράιδες και γοργόνες..
-Αυτά τα κόκκινα μάτια είναι που θα με λιώσουν μια μέρα! Ξέρεις.. άρχισε να λέει και η όψη της σοβάρεψε. Νομίζω πως αν μείνεις εδώ, θα καταλάβουν πως δεν είσαι γήινος. Οι άνθρωποι είναι παράξενοι. Έχουν τη πικράδα των λεμονιών, είναι εγωιστές και άπληστοι.
Η μικρή τότε κοίταξε το κενό. Τα μάτια της φώναζαν μα η μιλιά της χαμογελούσε πικρά και μελαγχολικά.
-Δεν δέχονταν το διαφορετικό. Θέλουν να είναι όλοι ίδιοι. Φοβούνται.. Φοβούνται πως το διαφορετικό θα τους φάει και πως αυτοί θα είναι απ’ έξω. Θα σε πάρω κάπου μακριά απ’ τους ανθρώπους μικρό μου.. Απόψε, θα μιλήσω με το αστέρι μου.
No comments:
Post a Comment