άτιτλο.

Μίζερε κενέ μου φίλε,

για πού το ‘βαλες

απόψε, με τα μαύρα

σου πανιά;

Ποιες θάλασσες θες

να ματώσεις, που

μου πας μακριά;

Αδιάφορο σε βλέπω..

ούτε στο φεγγάρι

δεν ρίχνεις ματιά.

Σε ποιο νησί σου

έπεσαν και παίζουν

με τα όνειρά σου τα παιδιά;

Πες μου..

απόψε γιατί δεν μου μιλάς

μίζερε κενέ μου εαυτέ;

απάθια

Κρυώνω, αν και με περικλείει ένα ζεστό κλίμα. Περπατώ – γιατί έχασα κάπου τα φτερά μου, ψάχνω να βρω κάπου ουσία. Πουθενά. Παντού καθρέφτες, σπασμένοι. Δεν έχω όψη, δεν είμαι κανείς. Χάθηκα πάλι. Τρέχω στην γκρίζα πόλη, ψάχνω να σε βρω. Ποτέ δεν θα σε βρω, γιατί δεν υπήρξες ποτέ..

Βρέχεσαι από καταρράκτες πόνου

και αίματος

μα εσύ ατάραχος απολαμβάνεις

τη βροχή.

Θολωμένα τα αστέρια,

τα σύννεφα.

(τα σύννεφα σου φταίνε τώρα)

Ξέχασες που άφησες

τα όνειρά σου

να τα φάνε οι άνθρωποι;

Ο κόσμος σου, μια μικρή κουκκίδα

που την σκοτώνεις κάθε στιγμή

λέγοντας πως δεν υπάρχει.